Cinnet Şehri Şiiri - Serkan Keskin

Kaçıyorum. deli gömleği giymiş, sokakları, caddeleri nöbetlere esir bu şehirden.
Arkama önüme bakmayıp soluksuz koşuyorum.
Kırılan kalplerin cam parçaları yağıyor bedenime her yerden,
Tepeden tırnağa kan kuşanıp sırtımda kuzgun taşıyorum.
Ben bu şehrin cesedinde cansız yaşıyorum.

Şehri istilâ etmiş ağızları bıçaktan, şuursuz ruhlar.
Homurtuları ayırıyor dili tutulmuş sessiz bedenlerde eti kemiğinden,
Dokunduğum taşlarda merhamete dair ses arıyorum.
Zehirli fırtınalar kuşatıyor ölü beyinleri, dışarıdan içeriden,
Bağırıyorum, kendimle avaz avaz konuşuyorum.
Ben bu sehrin cinnetinde yalnız yaşıyorum.

Kulakları sağır eden çığlıklara duyarsız yığınlar,
Yığarken üst üste sarsıntıların kustuğu meçhul yüzleri, ayırmadan iyiyi kötüden,
Çürük bakışlı, vahşet kokan zihinler size şaşıyorum.
Koşuyorum, kaçıyorum, kurtulamıyorum,
Ben bu şehrin koynunda tutsak yaşıyorum.