Çingeneler Zamanı, Ederlezi

Bütün yorgunluğumla, efkârımla, oturmuşum
“Ederlezi” dinliyorum, bilgisayarımın yamacında…
Sorguluyorum kendimi, arzularımı susturmuşum
İçim de bir ben var ki, beni çıldırtmak amacında.

Gene balkon dayız, en ucuz sigaramla ben
Bir başıma, onunla tek ortak yanımız duman…
Güneş, bulutlar ardından, halime gülümserken
Soğuk fısıldıyor, olamazsın benden istisna, uman!

Sahi var mıydı bir zamanlar, elini tutamadığım,
Hadi söylesene yalnızlığım, hiç kızmayacağım söz..
Bağırma sakın duyan olmasın, hiç unutamadığım,
O yaşıyor mu ki… Dur çağlama, dedirtme; ağlak göz!

Çingeneler Zamanı, Ederlezi, Goran Bregoviç çok yaşasın
Çingene’yim demekle, Çingene olamıyorum affeyle, ama!
Yaşasın sanat… Sanatınla gönüller de ki ölümsüz paşasın.
Kuşlar gibi hür olamamak ah… Sınırlar bağrıma kama.

Döküyorum sırsız cama, Yılgın Yağmur’dan saklımı
Soracağım Samanyolu’na var mı ölümsüzlüğü bulan?
Çingeneler Zamanı, “Ederlezi” sarıp sarmalıyor aklımı
Sövdürme kendine gururum, gönlümle Çingene’yim ulan!

Aşiyansız, 29.12.19 – 16.52