Çingene Sığırları

Kurşun çivilenir bağırsak dikişlerinden,
Tütün tadı çıkmıyor ağzımdan.
Yüreğimde perdelenen duygular,
Ağırlaşıp genişliyor,
Değişken mevsimlerin içinde.
Dağlarda bulutlarla omuz omuza,
Kalabalık bir sessizlik içinde.
Ellerim çıplak, çaresiz,
Bir tuzağın içindeyim gibi,
Ne yapacağımı bilemez bir haldeyim.
Kafamda dolaşan düşünceler,
Yaşlı ve genç, erkek ve kadın.
Korkuların esaretinde,
Bir çıkış arayışında.

Çingene sığırlarının sırtında kızıl bir halıyım.
Memleketimizin her köşesi,
Burjuva mezarlığı benimsemekte.
Seyret ki memleketin hali perişan;
Hırsızlar, katiller, cellatlar, ahali...
On altı yaşında delikanlı,
İki cami arasında kaldırımda,
Bir gömlek bir de pantolon giyerek,
Bağdaş kurmuş, gözleri semaya,
Cebinde ekmekle, oturmuş.
İçin içine sığmıyor,
Elini açacak Yaradan'a,
Beni ey mezar taşı, neden azad etmezler?
Ben insanım diyorsun ya hani
Nasıl bir insansın sen?
Yürüyüşün nasıl?
Yüzün hangi çocuklar için güzel?
Hangi elleri sıkıyorsun?
Gün batımına hangi yoksul semtlerle beraber ağlıyorsun?

Tesbihler kopuyor artık,
Bu karanlık içinde, kubbeler uluyor,
Kırılgan bir umuttan,
Daha güçlü inanca atlayayım.
Trabzan gocuk dik asılışımıza yetiştir,
Kağnılardan yapmış ufkun gemilerini,
O masumluk, keresteden tabuta konulmuş,
Doğmadan önce, tanrı ondan halkını almış,
Anlatamam ki nasıl hissettiğimi.
Süngü kalkıp da kara bahtımızdan,
Ayrılmak kolay mı?
Bir tutam kadifede rüzgar,
Yorgunun çocuğu alnında ter,
Bir sokak düğünü kadar kalabalık,
Düşün ki bir insan evladı yaşıyor,
Bu cennet vatan içinde zulüm içinde,
Suyu bulandıranlara inanmayın,
Susuzluktan kan revan içeceksiniz.
Yasaklı türküler gibi dillerimiz var.
Dünya adlı tepside servis edilen,
Birazı kuru, birazı çürük, birazı küflenmiş,
Bir avuç gözyaşlı insan eti.
Nohut kadar kalın yeleli atlar,
Ve atların arkasında kızgın toprak yarılacak.