Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
En varlıklının elinden alsalar ekmeğini, evini ve varsa bir karış toprağını, o da bir "çingene" oluverir.. Kapanınca bütün kapılar yüzüne, ne yapsın ki o insan... Ayakta kalma savaşımıdır işte...
Oldukça iyi tasvir...
Saygıyla anıyorum Üstadı...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta