Çınarın gölgesinde Şiiri - Kpt Yılmaz Be ...

Çınarın gölgesi

Yaz günü bir koca çınarın serin gölgesinde
Oturmuşum elimde çayım keyfim yerinde
Hafiften de kaykılmışım tahtadan iskemlede
Kollarıma dayanmış başım; masanın üstünde
Kendimden geçiyorum yoldan gidip gelenlerle
Anadolu`nun pek de ücra sayılmayacak bir köyünde
Koca çınarın altında dalıp gidiyorum kaç asır önceye...
Minik incecik gölgesiyle bir çınar beliriyor gözümde
Etrafta ne kahveci var ne kahvehanesi, ne de avenesi
Bir Portakal ağaçları ile altında limon kokulu çiçekleri
Bir de bazı güler yüzlü insanlar görüyorum sayıyorum
Topu topu ya otuzlar ya da kırklar; tozdan ağarmış saçlar
Bir bağın orta yerinde elleri durmuyor dilleri susmuyor
Dünden, bugünden, yarından; insandan konuşuyorlar
Dalların altında çocuklar; kızlı erkekli oyun kurmuşlar
Karınları tok belli ki oyunlara doymuşlar
Yokuş aşağı toprak yolda toza dumana bulanıp
Yanlarına varıyorum onlar beni görmeden aniden
Fırsat bulunca denizden gelen dalganın sesinden
Sohbete duruyorum arada rüzgarla kesilen
Dinlerken hafiften dinleniyorum gerçekten
Dünü unutmuşlar bugün de umutları gelecekten
Ruhum yeşeriyor en çok duyduklarımın tazeliğinden
Yerimde duramıyorum etrafı dolanıyorum yeniden
İleride dutluğun orada bir çoban ve sürüsü
Kavuran sıcaktan bir gölgeye sığınmış tümü
Başlarında duran Yaman bir de köpeği var Duman
Yaman`ın bir elinde değneği sırtında kilim desenli yeleği
Önünde de akşamdan ayarladığı üç günlük yemeği
Gecelerde milyarlar yıldızla koyun koyuna tasasız yatıyor
Arkasını bir dağa dayamış da daha kalkıp sürüyü saymamış
Kaçtır gecesi gündüzüne karışmış sanırım bir ismi sayıklıyor
Anlıyorum ki o dertli! Konuşsa da yine belki derdim yok derdi
Elinde bağlaması bize de bizi söyleten bir türkü dilindeki
Çok yanık söylüyor umarım aşıktır, aşktır derdi
Üzülüyorum düşünüp te aklıma gelince
Ya yaşlı anasıyla babası yapayalnızsa evde!
Yukarısı yeşil orman aşağısı mavi deniz köylük yerde
Sıradan bir gün olsa gerek sıralı toprak evlerde
Sıra dışı bir şey çarpmıyor gözüme
Ama bir toz uçuşuyor durduk yere göz gözü görmüyor
Horoz vakitsiz ötüyor tavuklar kaçışıyor önümden...
Ömrüme ömür katan bu beklenmedik gündüz düşünden
Uyanıyorum görülebilecek daha nice güzellikler varken...
Kaç asır geçti bilmiyorum o çınarın altında ömürlerce
Koca çınar gövdesiyle dallarından göğe doğru asılmışken
Kökleriyle sıkıca toprağa sarılmış asırlarca en derinden
İnsanlar gelip geçiyor benim gibi, o hala dimdik duruyor.

Yılmaz BEKTAŞ