Çınarın Altı Şiiri - Mehmet Aslan

Bir gece oturdum, çınarın dibinde,
Yapayalnız tek başıma, şişem elimde,
Düşündüm taşındım, acaba hata kimde,
Sende miydi bilmiyorum, ama belkide bende.

Altında, çok oturmuştuk ikimiz,
Senin ve benim kucağımda birer ikiz,
Seviyorduk onları artıyordu sevgimiz,
Çocuk hasretiyle yanıyordu içimiz.

Şahidiydi çınar ağacı, sevgimizin,
En mutlu anımızın, şahidiydi ikimizin,
Adeta ortağıydı, bizim derdimizin,
Onun altı bittiği yerdi, o günkü hasretimizin.

Çınarda ağladı, dayanamadı döktü yapraklarını,
O da kapattı artık, yeşil gözlerinin kapaklarını,
Bende kapattım gözlerimi, düşündüm al yanaklarını,
Bir türlü öpmeye doyamadığım, pembe dudaklarını.

Sordum çınara, sana ne oldu döktün yapraklarını,
Anlattı bana, her seneki mevsimlik aşklarını,
Ben ise dinlettim ona, hep sensizlik şarkılarını,
Dayanamadı,döktü kalan bütün yapraklarını.

İşte bu çınar, bizim çınarımızdı,
Altında geçen günler, baharımızdı,
Farkımız, çabuk gelen sonbaharımızdı,
Bizde dökülen yaprak değil, akan kanımızdı.