Çınar! Şiiri - Ali Fikri Karadeniz

Ben bir çınarım,
Rüzgarlar yine bir yalnızlık şarkısı söyler de
Avuturum kendimi...
Dallarım uzanır büyük bir boşluğa
Anlatamam ben içimdeki beni...
Yapraklarım...
Yapraklarım salınır durur kaderine
Kimse anlamaz beni,
Kimse umursamaz, kimse tanımaz
Bu ıssız yaşamda gövdem hala dimdik
Hala mazlum yiğitliğinde....
Bulutlar... Blutlar... Bulutlar...
Özlem dolu, hasret yüklü bulutlar,
Damla damla, çise çise;
Sanki üzerime çullanırlar
Ben yağmurlarda ağlarım
Kimse farketmesin diye
Kimse bilmesin, Kimse görmesin diye...
Yapraklarımdan göz yaşlarımı sarkıtırım...
Her damla.. Bir damla daha düşer peşinden!
Düşer gözlerim inci taneleri
Düşer yalnızlığımın ıslak nemleri...
Köklerimde bu sular neden?
Nereden çıktı bu sade gölcük?
Allahım içinde de benim gölgem!
Bu güzellik... Bu zerafet... Yarabbiii...
Ben Sana aşık,
Ben Sana tutsak
Ben aradığımı Sende bulmuşum
Ben Sana mahkum,
Ben Seninle varolmuşum..!
Duyuyor musun beni?
Duyuyor musun Göl'üm?
Sen dallarımda, Sen yaprağımda renk,
Sen gövdemde direnç, köklerimde can
Sen Canımdan bir parça; Canımıniçi
Sen gölgemdeki SONSUZLUĞUM! ! !
Seslen bana...
Ben üzerinde gölgen,
Ben koruyucu bedenin.
Ben can yoldaşın
Ben hayat arkadaşın...
Sana söz, Sana yemin; Sana bu can feda
Sen var oldukça ben olacağım
Gerekirse Seni var etmek için
İnan.. İnan.. İnan bir ömür boyu ağlamaksa,
Yemin olsun ağlayacağım!