Cin ve insan Şiiri - Tülün Ceylan

İnsan çarpmıştı bir cini
Cin cinliğinden habersiz
Fitne ficirliği ile tutsak eder herkesi
Oysa neylesin cin sevgiyi
Sevgi onun zehiri
Cinler bir araya gelip
Zil çalarlar, davul çalarlar
Hayat ağacının altında düğün kurarlar
Biri çıkar dala
Atlar aşağıya
Sonra öteki çıkar, atlar
Çıkıp atlamadır hayattaki devinimleri
Yorgunluk bilmez ki bu cinler
Oturup nefes alırlarsa eğer
Düşünürler diye çekinirler
İnsan çarpmıştı bir cini
Oturup düşünsün diye çarpmıştı sadece
Oturmak düşünmek cinin neyine
Çarpılmaya takmış bir kere
Çarpmak onun işi diye biliyor ya hergele
İntikam kılıcıyla girince harbe
Kılıcı işlemedi saldırdığı nesneye
Cinin tüm cinlikleri kör etmedi de
Cinliğinden umudu kesip
Saplandı kaldı kör bir izbeye
Cin pes etti neyse de
Anlamadı ki
Nesne gibi bakmamalı insandan rakibine

Tülün Ceylan
07 ekim 1998