Çilli Çocuk Şiiri - Hasan Arpaci

http://dusunceuretelim.blogspot.com

Hani tabelasında yazardı ya,
Köyün birinci ilkokulu.
Büyük sınıfın kenarındaki,
Kırık bacaklı sırada oturan,
O çileli çocuk.

Hatırladın mı?
Burnu akardı,
Kendince kokardı.
Dirsekleri delik,
Yakası yırtık,
Naylon tişörtüne,
Tırnaklarını sokardın.

Elleri soğuktan,
Ayakları çamurdan,
Kaderi itilmekten,
Yarık yarık olmuş,
Garip bir çocuktu,

Hani bir haylaz babası,
Bir çaresiz anası,
Çatal değnekli,
Bir mahzun; Dedesi var derdin.

Sekizinci yaşın basamaklarında,
Ağaçtan bir tomofil,
Üstünde bir dede,
Taşınırdı camiye,
Sende bakıp gülerdin.
Köle bu çocuk derdin.

Birlikte sığır güderdik,
Öğle oldumu,
Toplanıp suya inerdik.
Çobanlar azık yerdik;
Kiminin şekerli ekmek çullaması,
Kiminin pekmez karıştırması,
Kiminin ekmek ara helvası,
Vardı.

Hani kuru ekmek; azığı olan,
Yalnız başına, karın doyuran,
Cebinde bir baş soğan,
Aranıza alınmayan, sığmayan,
İtilen, atılan, satılan,
Bir kirli Çocuk vardı.

Gözlerine bakmaz,
Yırtık, yamalı, pantolonuna,
Delik lastiğine bakardın.
O ekmeği hayal ederken,
Sen pilav yerdin,
Sen sevgiyi yudumlarken,
O açlığı içerdi.

Senin erişilmez bir saatin vardı,
O;Çomakla Güneş saatine bakardı,

Sen kamyon içine binip giderken;
Dağlardan koşarak inen,
Kırlarda kaplumbağa yuvarlayıp,
Karınca dövüştüren,
Otlarla beslenip,
Kuşlarla konuşan,
Kömüşlerin ardında,
Atların sırtında,
Şaha kalkan,
Rüyası hariç, hiç bisikleti olmayan.
O çileli,
Çilli çocuk,
İste o benim; bak!

Hey... Adına kurban olduğum...
Tozunu sevdiğim memleket.
Bu kadarda olmaz ki adalet.

24.02.2012-Üsküdar