Çıldırasıya İsyan Şiiri - Yurdagül Özay

Bir sevda vardı yürekte umut doluydu
Yarınlara koşuya çıkmıştı
Şimdi umutsuzluğa dönüşü
Kader mi kadersizlik mi sence
Yapma bir tanem bu yalanlara inandırma
Sensizliği mahkum edip
Yokluğun zindanlarına atma
Gitme bir tanem gitme
Bir öfkeye her şeyi terk etme
Yum o gözlerini ne olur
Geçmişi bir kez daha hatırla
Biz ikimiz tek dünyaydık
İki beden tek yürektik
Ve de ölümüne sevdik
Yağmurlarda birlikte ıslandık
Fırtınalarda birlikte dindik
Çiçekli değilse de dallarımız
Gelecek baharlarımız vardı
Umut dolu yarınlarımız
Hem öyle kolay mı sandın ayrılığı
Bir çırpıda her şeyi silip atmayı
Arkanı döndüğünde unutmayı kolay mı sandın
Attığın her adım seni kahra götürür
Tükenir içindeki ırmaklar tükenir
Hangi bir gün duymazlıktan gelirsin yüreğini
Hangi bir gün görmezlikten gelirsin hayalimi
Gitme bir tanem gitme

Gece henüz bitmeden bir daha düşün
Kapının dışındaki her adım
Seni büsbütün hasrete götürür
İçindeki garipliği tenhalığı yok edemezsin
Terk edilmiş şehirlere dönersin
Özlemler yürüdükçe hele içinde adım adım
Eriri gider sevinçlerin mutlulukların
Büyüdükçe büyür kederler
Her yeni günde çoğalır eksilmez dertler
Bir başına çekilecek yük değil hayat
Düşme yokluğun kucağına
Gitme bir tanem gitme
Bir düş bir masal değildi bizim sevdamız
Her anın son zerresine kadar
Birlikte yaşamaya andımız vardı
Geride bıraktıkların seni yaşamama yetmez
Beni en iyi sen tanır sen bilirsin
Senden sonra bu bedenle dost olamam
Yaşamla ölüm arasında karar kılamam
Anlamaz bu can sensizliği anlamaz
Çıldırasıya isyan eder
Yık ne olursun bütün duvarları
Yeniden hesabı görülsün geçmişin
İstersen saraylar kurayım gönlümde
Bütün hücrelerimi hizmetine sunayım
Gündüzleri bakışlarında geceleri hayalinde öldüreyim
Yeter ki terk edilmişliğin acısını yaşatma
Yemin ederim sen bana nefes kadar gereklisin
Belki candan daha ötesin
Beni sensizliğe mahkum etme
Gitme bir tanem gitme