Çıkmaz Sokak Şiiri - Muzaffer Sarıgül

bir kuş öter durur maviye
biçimli kıvrak dudakları terler uysal'ın
soylu acılar birikir, incinmiş aşk soneleri

uyum diyorlar, rüzgarlarla dost olmak
uyruğunu unutmamak, yaralarını gizlemek
bir taksi çevirip adres sormak bir mülteciye

üşüten bir aşk neye devadır uysal
bir keklik sesini sığdırdıkça kafeslere
öykünürken ağaçlara kuşlara, bir baş dönmesi
acıyı yaraşır kılmak, uzak sesleri hatırlamak
bir ninniyi hep aklında gezdiren yorgunluğu seyyahın
orda burda unuttuğumuz anılar mıdır mutluluk

bak şurası karagümrük, en yoğun gırnata sesi
varın gençliğimizin rüzgarlı kokusuna sığının
sarkıtın ayaklarınızı suyun yorgun sesine
işte huysuz bir ömür bıraktım size
samatya'da serseriydi kordon'da efendi
körpe bir yürek bıraktım hırpalayınız
rüzgarlar uçurdum, tekinsiz şarkılar bıraktım
bir kadın şu sokağı tedbirsiz geçiyordu
onu karşıladım neyleyim
bilemedim boynumda kamaşan akrebin kıymetini
turası silinmiş bir yüz neye devadır uysal
allahaşkına ülger dilli şarkılar söyle
incinmiş kar sesleri bıraktım ardımdan, neyleyim
vurgun yediğim sokaklara şiir diyorum

bir yağmur sesi olarak varsın, fesleğen fısıltısı
çığlığı kendini yoran bir garip kavak
bir albatros, hiç konmamış ki dalına

ahir zamanların uslanmaz kızı 'uysal ablam' benim
bak burası da izmir en yoğun imbat sesi
gecenin kiri dökülür, çıkar foyası tekinsiz aşkların
üşüyen bir mısra gibi kalır adımız

hala ürperen bir ten gibi günlerim
hala seğirir durur gözlerim, neyleyim
incinmiş bir gül bıraktım ardımdan
vurgun yediğim kadınlara şiir diyorum

bak, yeryüzü havar
kızların boynu kuğu
nereye saklanayım ellerim uysal
hangi uzaklığa gözlerim
ömrüm yorgun bir sardunya sesi