Çıkmaz Şiiri - Sabri Özcan

Bırak beni
Bırak beni ey aşk
Git kendine yaraşır kahramanlar bul
Sıradan dahi değilim
Yük olmuşum kendime bile
Ne ayrılık acısı ne vuslat sevinci
Kar eylemez derdime benim
Varolmamış bir hiçlik içindeyim
Yar olmamış bir güzelin ardısıra
İçli nağmeler dinleyip efkara dalamam
Ilık yaz akşamlarında engine bakıp ağlayamam
Zinhar haramdır
şarab-ı aşkın şişesine dokunmak
yarin bakışından sarhoş olamayana
mey-i aşkı sunmak ihanettir aşka
Ey aşk git kendine başka acılar bul
Boşlukta yüzerken başım
Kaybetmişim gövdemi de
Hangi yürekte hangi kalbi bulup gireceksin
Çoktan çivisi çıkmış gönlümün azabında
Yok olur acılar
Sen acının barınamadığı kalbe hangi aşkı koyacaksın
Bir gaddarım kendi gadrinden korkan
Hangi çirkin girmek ister benim kararmış kalbime
Çekinir günahlar bile
Sen git güzellere tembihle
Bu viran kalbin enkazına yaklaşma diye
Git şeytana da öğütle
Azap çekmesin ellerimde
Uzak dur benden ey aşk
Kaybolmuşum aslında
Uzaklaşırken bir elveda sonrasında
Kim bulur beni
Adresim yok
Sidre'tul Münteha'nın altında
Dokunma bana
Her dokunuşunda alazlanır harım
Korkarım seni de yakar narım
Uzak dur benden ey aşk uzak
Vuslat benim gözümde emsalsiz tuzak
Halatlar nasıl bağlarsa gemileri
Öyle bağlar ruh kuşunu vuslat
Zümrüd'ü Anka olsa uçamaz
Sonsuzluğun ummanına
Çileyle kanatlanır aşk
Uçuran hem sevgili hem sevginin kendisi
Her acı ruhu pişiren bir fırın
Pişmeden yanan benim
Neyime gerek aşk
Mutlak bir hiçlikten başka derman bulunmaz ruhuma
Bu yangın nereden sıçrar bilemem
Alev alev tutuşur ruhumun kanatları
Sonsuzluğu özlerken kıpırdayamam
Toprak olasım gelir
Yel estikçe hışırdayan bir söğüt gölgesinde
Yahut sim sim salınan iğdeler altında
Son kez gözgöze gelmiştik hani
Ellerimiz uzanırken birbirine
Ansızın kasırgalar girmişti aramıza
Ve mahşere kalmıştı son dokunuş
Ah! ...
Yokolduğumu bilseydim o an
Işık olur gözlerinden girerdim
Sığınıp kalbinin mihrabına
Bir ömür sende yaşardım
Bütün yaşanmazlıklara inat
Gözünün bebeğinden dünyaya bakardım
Olmaz deme olmayacak ne var alemde
Vuslata ram olmaktan başka
Tek seni sevdim
Benim olmanı istedim
Şimdi ne sen varsın ne sevdalı başım
Yokluğu kulaçlıyor kollarım
Hiçliğin denizinde varolmak ne mümkün
Varolmayan aşık olmayan sevgiliye ağlar mı
Var git başımdan
Bana göre değil mutlu olmak
Ruh kuşum ateşten dirilmiş benim
Acıdan acıya konmakmış kaderim
Şikayetçi değilim
Herkesin bir işi var dünyada
Acı çekmek benim mesleğim
Git bütün gönüllere gir
Benim kalbim aşksız kalsın
Dünya aşıklar meclisi olsun
Ben ateşten yıldızlar peşinde
Uzaydan uzaya dolanayım
Kainat defterini kapatıp
Cennetin kapısında uzanayım
Öyle bir sevgili çağırsın ki beni
Aşk tutuşsun ardımızda
Alev alev yansın alem
Bencilliğin tarihini yazayım
Sen tek benim oluncaya
Her açtığımda gözlerimi
Yahut kapadığımda
Gözlerini buluncaya
Bırak sende öleyim
Aşk ile yaşamak ne mümkün
Ne mümkün ah! ey! ne mümkün! ...
İmkansız bir aşka düşünce
Ne mümkün huzur bulmak alemde
Mutluluk söylemlerine kanmak
Olacak şey değil aşk
Kısır fanilikte yaşayarak
Körlüğün beyazlığını aydınlık sanmak
İnanılacak put değildir yaşamak
Ne mümkün aşk yolcusuna tapınmak
Onun tek ibadeti yok olmak
Her nefesi ölümden beter dünyada
Ne mümkün aşk ile barınmak
Cehennemi yutarak her nefeste patlamak
Her nabız atışında bir infilak
Yenilecek lokma değilsin ey aşk
Ya yak beni narınla
Küllerimi sonsuza savurarak
Ya al beni yokluğa bırak