Çıkıp Gidiyorum Şimdi İlk Ben Çıkıp Gels ...

şimdi çıkıp gelsen bir daha
bu gelen kirli bu olanaksızlığımız
gittikçe eksildin eksiksiz
çoğalır bir daha imkansızlığımız

çıkıp gelsen bir daha şimdi
toprak çekiyor senden sonralarımı
sabahlarım artık sisli bir ikindi
oturaklı bir karanlık çeker ayrılığımı

daha bir çıkıp gelsen şimdi
ayrı bir yeri olmaz sonra gidişinin
bırak sen yoksan da gidişin kalsın
daha bir yoksul geçsin gecelerin

daha şimdi çıkıp gelsen bir
anlatırım yoksunluğumu yorgunluğumu
duraklarda aradığın bir ben miyim
yoksa yağmurların mı ayrılığına dair

bir daha gelsen şimdi çıkıp
çaldığın kapı eskimiş baharın
unutulmuşluğun taze utancı
uykularımı rüyalarımı yakıp

şimdi çıkıp bir daha gelsen
giden geldiğince bir başkası
geldikçe hiçleşip ölürsün yarın
saçlarıma soluğunu bırakıp

şimdi çıkıp ben ilk gidiyorum
bir daha gelen ben olmadığımca
hatırladığın dizlerinde uyuduğum
o ben değilim yorgunluğunda öpüp

ben ilk gidiyorum şimdi çıkıp
ara sessiz bir sokakta gölgeli
sende yağmurlu şafaklarımı
hıçkırığımda serçelerimizi saklayıp

ben çıkıp gidiyorum şimdi ilk
ilk hep sondur yalan tüm dönüşler
eteğindeki gözyaşlarımı şöyle bir çırpıp
bırak hatıralara bırak yazdıklarımı

çıkıp gidiyorum şimdi ilk ben
bu ben değilim bu solgun gülüşler
bu bir aptal kadar kederli neşeli
bu acı coşku bu yakarış yitirişler

beni unuttuğunu unutmadan düşündüm hep yağmuru
seni unutmadığımı bildiğin için böldüğüm ekmeği
paylaştım hep sabah kuşlarıyla özleyerek baharı
sensiz bir ölüm mü bu iç çekişler ateşli ürperişler

çıkıp gidiyorum şimdi ilk ben
çıkıp gelsen de şimdi bir daha