Çıkıp Gelsen Şiiri - Serpil Koçar

Bugünlerde terk edilmiş bir virane gibiyim,
Kırık dökük, paramparça olmuş yüreğim.
Kalbimi birisi avuçlarına almış, sıkıyor sanki,
Nefesim daralıyor; gücüm tükenmiş gibi hissediyorum.

Tam da sen çıkıp geliversen şimdi,
Tutsan ellerimden, götürsen beni çok uzaklara.
Virane olmuş bu kadının enkazlarını toplar mısın?
Sevginle, şefkatinle iyileştirir misin yaralarımı?

Çıksak bir dağ başına, gökyüzüyle konuşsak,
Pembe panjurlu evimiz uzaklarda, sessizliğin ortasında;
Papatyalardan taç yapar mısın saçlarıma?
Ellerimizi sıkı sıkıya kenetler, dünyadan uzak durur muyuz?

Çocuksu ruhumu okşar mısın sevginle,
Kulağıma fısıldarsın en güzel şarkıları;
Kırlarda koşar, bir çocuk gibi güleriz birlikte,
Kaybettiğim ışığı seninle yeniden bulur muyum?

Sen bana yağmur olsan, ben sana toprak,
Kana kana sular mısın kurumuş yüreğimi?
Aşka küsmüşken yeniden inandırır mısın beni,
Tılsımlı bir dua gibi gelir misin hayatıma?

Sevda ateşiyle yaksan üşümüş şu yüreğimi,
Alsan götürsen beni, hapsetsen yüreğine;
Göğsünde uyusam sonsuza kadar,
Gözlerinde açsam gözlerimi… olmaz mı?

Ve bir gün, virane ruhum yeniden yeşerecek,
Küllerimden doğacak umutla ve ışıkla.
Sensizliğin gölgesini ardımda bırakacağım,
Ve her fırtınadan sonra, güneş mutlaka doğacak.

Belki de en karanlık gecenin sonunda,
Kendi yüreğimde bir ışık bulacağım,
Kaybolan adımlarımı yeniden çizecek,
Ve seninle, yeniden seveceğim, güvenle ve bir bütün olarak.