Çıkıp Ağlamış Şiiri - Ahmet Şener

Anam küçük yaşta beni gurbete
Saldı yollarıma bakıp ağlamış
Gülmeyi bilmeyen gözünden yaşı
Süzüp yanağına döküp ağlamış.

Çile yakın dostu mutluluk uzak
Siyah saçlarına düşüvermiş ak
Atmışından sonra tutmaz el ayak
Yıllara dişini sıkıp ağlamış.

Rükuya eğilir secdede başı
Mukaddes amelli mukaddes kişi
Mevladan tasdikli yaptığı işi
Yaradana boyun büküp ağlamış.

Yorgun dizleriyle su yollarında
Toprağın kokusu var hallarında
Taşınmaz yükleri var kollarında
Helkeyi koluna takıp ağlamış.

Babamın yanında koca dağ gibi
Büyürde küçülmez derdi çığ gibi
Evlatlar büyütmüş hepsi tığ gibi
Şimdi hasretini çekip ağlamış.

Ayakları yalın çatlamış taban
Gün olur ağadır gün gelir çoban
Güz mevsimi gelir elinde saban
Tarlaya tohumu ekip ağlamış.

Evlat hasretiyle yanar yüreği
Gözlerinde yakın eder ırağı
Nasırlı elinde ekin orağı
Ekini kökünden söküp ağlamış.

Bayramdan bayrama gülmek istemiş
Gönlü muhabbetle dolmak istemiş
Çok beklemiş amma kimse gelmemiş
Elini koynuna sokup sokup ağlamış.

Belki yavruları görürüm diye
Kendime teselli veririm diye
Gülenlere zarar veririm diye
En yüksek tepeye çıkıp ağlamış.

Şener im sözlerin kalmasın lafta
Gece gündüz olur gün ise hafta
Yırtılmış resmimi bulunca rafta
Ahı erciyes i yıkıp ağlamış