Çıkardıklarımızın Hikâyesi

ÇIKARDIKLARIMIZIN HİKÂYESİ"

Hayat, eklediklerinle değil,
Çıkardıklarınla dokunmuş bir kumaş
Dallarını budadığın o ağaç gibi,
Yapraksız kalınca anladın ki,
Kış, köklerine kadar işleyen bir öğretmen…
Her düşen yaprak,
Bıraktığın bir yalanın hışırtısı.

Bir bir söktüm kinimi köklerinden,
Yalanları dilimin kıvrımlarından…
Kaldı geriye,
Bir çocuğun ilk "özür"ü kadar hafif
Ve bir celladın bıçağı kadar ağır
Vicdanım.
Sildiğim her leke,
Avucumda bir yara izine dönüştü,
Tıpkı dalından koparılmış meyvenin
Sapında kalan iz gibi.

Üst insan dediğin, kendi gölgesini yiyen
Kurt sürüsüne katılmış,
Dişlerinde insanlık parçaları.
Sürünün sesiyle uluyorum şimdi,
Aynı anda hem av hem avcıyım:
Gece, postumu ısırırken,
Gündüz, kendi etimi kemiriyorum.
Bir yığın kemikten ibaret bu dünya,
Her çığlık, sürünün zafer marşı.

Bir sokak lambasının titrek ışığında,
Vicdanımın paslı çivisiyle çaktım duvara
"Burada bir insan öldü!" diye yazdım,
Ama harfler kanla eridi.
Doğal mıydı?
Yüreğimin kırık camlarını ayak izlerime saplamak?
Sokaklar, çaldığım tüm nefeslerle dolu
Her adım, bir pişmanlığın gıcırtısı.

Belki de insan olmak,
Kendinden çaldığın her şeye rağmen
Bir cevheri saklamaktır göğsünde
Çürüyen etten sızan ışık.
O ışık ki,
Kurt sürüsünün gecesinde yanan
Tek meşale
Yokluğun ortasında,
Varlığın en saf hali.