Çıkar At Şiiri - Kağan İşçen

çıkar at kirlendim gözlerinde
çıkar kisvesini bakışlarının
izahı yoktur bomboş gövdende
intiharımın ayrılığımın

sakın düşleme beni kendini
kış ve üşümek bizi aldattı
git istemem yalan güneşini
gün ki bizi sadece ağlattı

ara nağme:

“sokağımızda güz olacaktı
bir başka gri soluyacaktık
hazan olsak da solmayacaktı
son soluğumuz gül kalacaktı”

çıkar yorgunluğumu teninden
sevişmelerimiz üvey kalsın
öpüşlerimi sök kederinden
acılarında boşluğum kalsın

uykularımın katli gözlerin
sorgulandığım tatlı sözlerin
yağmurların manalı yüzlerin
isterim ölümün bende kalsın

son ara nağme:

“çıkıp gelsen de akşamlaşarak
dağ yıldızın ben olmayacağım
puşt ölümlerle hesaplaşarak
aysız çöl gibi suskunlaşarak”

çıkar benliğimi benliğinden
çıkar at kalmasın sarhoşluğum
aydınlığımı tüm kuşluğundan
alır haylazlığım çocukluğum

çıkar at at ve git ellerimi
saçlarından kazı izlerimi
isterim ölümüm sende kalsın
avutsun gidişini yokluğum