Karşısında duran deniz dingindi,
huzurunu ele veriyordu.
Denizin tam bitiminde başlayan şehir çok da uyanık değil gibiydi.
Yeşil dallar arasında hem yanı başındaymış
hem de çok yukarıdaymış gibi izledi uzun zaman görmediği şehrini. Boztepe’den Trabzon’a bakmak.
Uyanışların en güzeli.
Bilememenin, akıl erdirememenin kucağına düşünce akıl, ne kalır insana?
Ne kalmalıdır aslında yolu yarıda bırakmaktan başka?
Şüpheler, sorgular içinde yaşamanın anlamı nedir ki cevabını bulamadıktan sonra?
Aramanın kutsanması neden bu kadar da önemsizdir, bulmanın yanında?
İroni dolu serpilmelerle büyüyen insanoğlu,
Rüzgar saçını okşamaya başladığında,
uyandığını fark etti dünyaya.
Mola verilen bu kısa süre içerisinde boşlukta dolaşıp
gecenin çıplak ovada haşmetini izlerken,
uyumuştu adeta ve yeniden uyanabilmesi için
göz gezdirdiği ovanın nazlı kızı rüzgarın okşamasına ihtiyacı vardı.
Işığımı kaybetmektan korksamda
Yersiz endişelerdeyim biliyorum.
Tünel aşılacak
Işık belirecek
Sen geleceksin
Gül Yüzünle.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!