Ne acayip şeydir,
Umutsuz zamanlarda,
Umuttan söz etmek…
Çınar ağacını,
Dipsiz bir kuyuya
Umutlara benzetmek
Gün batıyor,
Yolcu yolunda gerek…
Düşlerdeki umutlar
Güneşle son buluyor.
Bir kalkışla heybeler yükleniyor…
Varmak için ufukta
Özlem duyuyorum sana,
Uykusuz gecelerde,
Loş ışıklar üstümdeyken,
Yüreğim seninle.
Rüzgârlarda savrulan saçlarını,
Kabuğuna giren
Bir kaplumbağa gibi
Korkarcasına
Yaşıyoruz hayatı
Bir tereddüt oluşuyor içimizde
Gidiyorum,
Bir veda bile etmeden,
Sevdiklerime.
Ne menzilim belli,
Ne yerim yurdum;
Heybemde kederlerim…
Hayatın durgun sularında yaşayıp,
Hep dibe batan değil miyiz?
Kimse bilmez tenhalarda
Taşan ırmaklarımızı…
Biz yatağı mezar olan,
Göğünden kovulmuş bulutlarız…
Hıçkırıklar savruldu,
Gözden yaşlar parçalandı.
Rüzgâr durgun,
Sular suskun,
Ölüme beş kala,
Ayrılığın,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!