Çığlık-feryat Ülkesi!. Şiiri - Ekrem Çiçek

Çığlık-FERYAT Ülkesi!..

Artık güneş doğmuyordu;
Karanlık kaplamıştı her yeri
Göz gözü görmüyordu,
ÇIĞLIK yükseldiğinden beri!..

Bir nesil ki yüz yıl önce;
Kavuşmuştu eşsiz bir sevince,
Aydınlatan o güneşi görünce,
Kuşlar gibi UÇUYORDU!..

Yüz yıl sonra bir kuşak;
Uşak olmuştu, sanki uşak,
Nesli tükenmiş son başak,
FERYAT EDİP DURUYORDU!..

Açlık ZEHİRLİ bir haptı;
İşsizlik ZİRVE yaptı,
Birde korona kaptı,
CAN EVİNDEN VURUYORDU!..

İktidarda kim var söyle?
Nasıl bir koltuk böyle?
Adalete rahmet eyle,
ÇIĞLIKLAR kulakları deliyordu!..

Hele bir söyle hele;
Ülkeyi kim geçirdi ele?
Millet düşüp giderken sele,
Vatanda feryatlar yükseliyordu!..

Bir dönemki anlatılmaz;
Kadına ŞİDDET inanılmaz,
Canlar gidiyor avaz avaz,
Duyan olmaz FERYADINI!..

Ödenemez borca battı;
Üretim kaynaklarını sattı,
İşine-aşına zehir kattı,
Ülkenin ACISINI duymuyordu!..

Çevresini düşman sardı;
Kurda-kuşa borcu vardı,
Hainliğin-İHANETİN önü-ardı,
TUZAK DOLU, görünmüyor!..

Vicdanı, merhameti kaldırdı;
Eğitim yuvasına saldırdı,
Adeta can evine daldırdı,
ÇIĞLIKLAR kulakları deliyordu!..

Sorumlular hesap versin;
İşte önünde DERSİN,
Mazlum MURADINA ersin,
FERYAT edip duruyordu!..

Deprem olursa eğer;
EGEMENLİĞİN biter,
Vatana körlüğün YETER,
İstanbul ÇIĞLIK ATIYORDU!..

Akılları ALDI gitti;
Can evine daldı gitti,
Kabusunu saldı gitti,
KORONA ŞOKA SOKTU!..

Bir neslin FERYADINI;
Anne-babanın evladını,
Tarihten silecek ADINI,
EĞİTİM ÇIĞLIK ATIYORDU!..

Yazarken ASRIN GÜNCESİNİ;
Diyemem O ANDAN öncesini,
Sorma, son nefesin sesini,
FERYAT EDİP DURUYORDU!..

Anılara dön de bir bak;
Ne çok yakın, ne çok ırak,
VİCDAN KURAK, İNSAN KURAK,
Zalim çoktu, MAZLUM ÇOKTU!..

Son yirmi yılda bir bir;
Kalem YAZDI OLANLARI
Zaman tüneline gir,
Evladın anlatacak O ANLARI!..

Çiçek derki; her şey senin eserin;
Her şeyde SENİN ELİN VAR,
KULLUK-HİÇLİK MAKAMI’dir yerin,
Artık sözün varsa, DİLİN var!..