Çığlık (Bölüm Bir) Şiiri - Cumhur Turan

gece / hep gece olmuştu
ama arada bir havai fişekte aydınlanıyordu
içindeki gökyüzü
akıyor akıyordu
setlenemez bir şiddetle akıyordu
arada bir
bir çığlık
bin çığlığı bastırıyordu
geçerek hepsinin önüne
bu onun çığlığıydı / uzayıp giden
binlerce çığlığın üstünden
bu onun çığlığıydı
derinlerden gökyüzüne bir lav gibi fışkıran
bu onun çığlığıydı
dev bir orkestranın tüm notalarını yıkarak bir anda
aykırı bir ses olup fırlayan
gecenin bir vakti
yorulunca / beş adımda tükenen koğuşu arşınlayan ayakları
sedir bozması yatağına çöküverdi
biraz önce / bağdaş kurup oturmuşken bir köşesine koğuşun
donmuş bir ses bir yılan gibi süzülerek / ölüm kararını okumuştu
yineledi ölümün adını bir şarkının nakaratı gibi
on yıllık mapusluğunu çizerek bir kalemde
Slovki'nin kışında değecekti ölüme / kırk yedisinde
bu gece / bu gece / yineledi geceyi / bir sakız çiğner gibi
tükürdü sonra odanın bir ucuna geceyi
yarın gece olmayabilirdi belki
güneş ucunu çıkartmaya uğraşırken sabaha değmek için
yağan kar ona güle güle diyebilirdi
gözünde bir bulut belirdi / yağdı yağacak derken
içinden esen rüzgarın önünde bir anda yitti
bu gece tüm gecelerden farklıydı
onca yaşanmışı bir kez daha baştan sona görüntülemeye kararlı
açık bir gökyüzü gibi bakarak koğuşun alaca karanlığa
ilk harfinin yankılandığı o güne dek uzandı / içindeki eli