Çığlık Şiiri - Nilüfer Albayrak

Yorgun ve yılgın bir hal bu…
İçinde ısmarlaması zor bir hayat…
Ve sustukları dökülür kaleme…
Ne yazarsa yazsın susturmazsın…
İçindeki fırtınayı haykırır…
Kalem usanmaz, yazar bıkmadan…
Mürekkep bitse yerine yenisi damlar…
“Sen busun sen kötüsün.” diyemedi için,
Kelimeler boğulur kursağında…
Yarıda kalan lokman gibi…
En acı haberle sarsılır umutlar…
Doğası kaybolur hayallerin…
Rengârenk bahçeleri yoktur artık…
Ne en sevdiğin papatya tarlası…
Ne de virane evin duvarındaki mor erguvanlar…
Dudaklarını mühürler sonra,
Kulağında son bestenin notalarıyla…
Keman eşlik eder piyano başında mağrur bir halde…
Sahne susar seyirci ağlar…
İntihara meyilli bir cahilin son sözü yankılanır bir anda;
“Ben hayatı çok yanlış anlamışım.”
Sonra griye bürünür her yer, herkes renk körü olur bir anda…
Şair son sözlerini dile getirir.
Çığırtkan koro eşlik eder eserine…
Son sitemli anlatımı, satırları çoğaltır…
Yürekler daralır, nefesler zor alınır…
Sonra şair utanır ve “Neden herkes haklı.” diye düşünür…
“Neden ben hep haksızım neden, neden, neden?”
Sesi arşa kadar çıkarda,
Kimseler duymaz nedenlerin arkasında ki gerçeği…
Sustuğu tüm gerçekler kâbusa dönüşür…
Tek tek kaleme alır bir mısrada kaybolsa bile,
Aşikâr halde kendini bir yosma gibi ulu ortada satar…
Şairin bir şiirinde yazar; “Sokak lambaları ancak yalnızların balkonuna şahittir.”
Her mısrasında boğazını yırtan kelimelerin kanlı nakışları var.
Sustuğu dünyaya, sessizce çağlayan bir derya…
Çorabı kaçmış topuklu bir kadın, kırmızı dudak rujuyla güzel görünmeye çalışır.
Bu mısraların arasında sıkışan hain bir aldanışın sitemlerine karışır.
Şair sonra kendini alıkoyamaz “yeterrrrr… “diye bağırır her harfinde…
Sonra aniden şiir susar, sanki kalem tükenmiş gibi…
Sanki sabah olacak ve yıldızlar bir daha dans etmeyecek gibi gibi…