Çığlık Şiiri - Akın Atasayan

Alnımın ortasında bir çatlak var,
Yılların esaretinde kaynayan anaların vatanı, Ankara ayazının acı hatırası.
Zulmün zifirisinde zift ve katran gözlerimizde ki cesaret ile eriyecek,
Yarın gün yeniden doğacak.
İsyan gönderine çekilmiş bayrak renginde toz ve dumana karışmış hayatı karşılamak...
Rüzgarın duvarına karşı gelen uçurtma yükselmektedir artık,
Yükseldikçe yol alacak,yol aldıkça kozasından çıkacak
Yoksul sevdaların masumiyeti boğacak
Sahtekar aynaların kirli yansımasını,
Gün yeniden doğduğunda,
Belki doğmadan ölecek çocuklar...
Ve toprak döllenecek yemyeşil bahar ile
Ve yineden, ve yeniden çığlıkla gelen hayatlar,
maviliklere koşacak...
Bayatlamış artıklar, küf ve çöp , buzlu camlar ardına saklanan silinmiş makyaj açığa çıkınca,
Son bulacak...
Onursuz ve kaypak, ihanet dolu karanlık simalar rüyalarımızı çaldığında,
Asılan yiğitler olacak. Dövülen,vurulan küfredilen analar utanacak,
Ve yürek, kendine nişan alınmış kurşunlara demir olacak,
Unutma gün yeniden doğduğunda
Gelinlerin duvakları bir perde olacak gözyaşlarına,
Bulutlar yağmura söver,
Diken güle hasret,
sıkılmış yumruklar mazlumların affına inmekte,
Heybetli iki dağ arasında çağlayan dere,
Saçlarını savurup isyana koşacak.
Vurulup ölmeyen, ne yazıktır ki kovulup gitmeyen,
Faili sabit üzüntüler son bulacak.
Gitmeye azmetmiş kriminal yalanların ardında devasa bir enkaz bekliyor olsa da
Yalana da, doğruya da gün yeniden doğacak.
Ve bu romanın sonunda doğrular sahilde, yalanlar ise boğulmuş olacak.
Gözlerin değil, bakışların güzelliği kanatlanıp ergenlikten olgunluğa,,
Gözyaşlarımla suladığım öksüz fidanlar kurtaracak kendini,
Kavaklar boy, Mehmetler soy verecek talan edilmiş yurduma...
Nasır tutmuş mahir ve şefkatli, tırnakları arasında vatan kokan eller galip gelecek, kan ve paranın bulaştığı müstehzi ellere...
Yalan yüreklerin yakan ellerine yakışmayan sancak, yanan yüreklerin yasak ellerine yakışacak.
Ben gündüzün adını umut koydum çünkü.
Sabret gözlerimin feri...
Gün çığlıkla doğacak...