Çığlık Şiiri - Abdullah Erdem

Uyku gözlerime çöktüğü zaman
Kabirlerden ruhuma yükselen çığlık
Uyku uyku gözlerim kan çanağıdır
Mazlumlardan beynime çınlayan çığlık

Bir lokmayı ağzıma götürürken ben
Burnuma dolar açlık kokusu
Çocuklar kemirirken bir ot kökünü
Düğüm düğüm boğazımda yuttuğum çığlık

Bebekler vurulmuş yüzü toz toprak
Bahara ermeden dökülmüş yaprak
Annelerin gözünde sessiz bir firak
İsrafil’in surunda inleyen çığlık

Kalbimde ruhumu saran gözyaşı
Sanki dikenli bir şeytan başı
Damlasa gönlümden deler her taşı
Dalga dalga kâinata yayılan çığlık

Tutulduğum illet fikir sancısı
Yoktur bu dünyada gönül hancısı
Düşünceler beynimde kordur acısı
Giyerken kaftanımı üşüten çığlık

Beynimde çınlayan demirden kırbaç
Her vuruşta beynimi kavuran çıngı
Düşünce, düşünce kanayan hayal
Sabır sabır içine dokunan çığlık

Her duaya atılan küfürden çamur
Saf ruhuma karışan kanlı bir hamur
Şeytanın elleri boğarken beni
Yataktan ok gibi fırlatan çığlık…

17 Aralık 2014 Çarşamba
Abdullah ERDEM