Çığlık Şiiri - İlhan Kurt

Niye zonkluyor beynim, bilmem bu kadar niye?
Fikirlerim benziyor neden birer çiviye?
Düşlerim, ah düşlerim; düşünceyle kilitli
Yiyor beni her gece, rüyamda biteviye
Tasmalı köpekler ki kuduz, pireli, bitli.

Her düşünce içimde leş yiyen bir kanatlı.
Beynimin kıvrımında gezen binlerce atlı,
Geçirdi yüreğime düğüm düğüm yürekçe.
Hürriyet ki irtifa, varılmaz sonsuz katlı.
Forsayım karanlığa, zindanım uzar gökçe.

Aklım asi bir zangoç, kafamdadır çanları.
Yüreğim Endülüs’te tutar yıkık hanları.
Bir harita çizerim, sınırları terimden.
Uyur bin kitap sahibi, çürürken bir yanları
Yönetirim dünyayı, kalkmadan hiç yerimden.

Varlık ispata mahkûm, kendini bir yoklukta.
Hafakanlar asılı, dibi yok bir boşlukta.
Boy enden yoksun kalmış, ense boydan azade;
Gölge hâkim ışığa, nur sünepe loşlukta.
Çile fikre müptela, haz arsız haramzade.

Ah duman, ah bu duman; vermez bana hiç eman!
Ölüm pusu, hayat lâl, emir puslu bir ferman.
Her sabah asar beni, cellat darağacında.
Boynumda ilmek varken ellerimde kızıl kan,
Anlarım ki kurtuluş Muhammed’in(sas) tacında!