Çığlık Şiiri - İlknur Han

bomba seslerine karışan
bir çocuk çığlığında
kurşunlar
deliyor içim

hiçbir gözyaşı seli
söndüremez
enkaz artığı tüten yaşam yangınlarını

bir goncayı
dalından koparamayan eller
ana karnındaki çocuklara
dünyayı cehennem etme cinnetine
ne zaman düştüler?

hangi destan, hangi türkü, hangi ağıt anlatabilir ki
artık tek kişilik olmayan mezarların
hikayesini

hangi dil mazeret sözcükleri türetebilir
soğutmak için yüreklerimizi

beyaz güvercinleri hala
sapan taşları mı vuruyor sanırsınız
çocukları, sonsuz uykuya yatmış
kentlerin
oyun parklarında
köşe kapmaca oynarken demir paletler

hiroşima’da toprak
yüzyılın günahını kusarken hala
musa’nın çocuklarına reva görülen utanç
kara leke gibi dururken, tarihin sayfalarında

ve ruanda
ve bosna
ve felluce
kabuk tutmamış yaralarıyla kanarken içimizde
kafkasya ‘nın boğazına
yapışmışken ölümün elleri
ve hergün bombalar yağarken gazzeye
hangi mizan bedel biçer suçlarımıza

gün güneşsiz, gece yıldızsız
toprak ağaçsız
gazzede ölüm sessizliği
çocuklar yarınsız,
anaların bağrı taş
dünya kör mü, sağır mı, dünya dilsiz
dudağımızda yalancı emziklerle
ne zamana kadar barış türküleri söyleyeceğiz!

sevgi sözcüklerinin
sürçü-lisana düştüğü
zulmün kıyısında
dünyayı cehenneme çeviren insan-lık!
cennet vaat etmeyi bırakın bize
indirin maskelerinizi.