Çığlık Şiiri - Yiğit Metin Sevindik

Bu kentin sokaklarında tuttum ilk hıçkırığımı
bu kentin sokaklarına baktım inatla ve dirençle
on yaşın minicik elleriyle sıktım yumruğumu
alamayacak rüzgarların beni benden diye

gecenin koyuluğunun en koyusunda düştü
yılan dilli karanlıklarda ahh etti
bir daha göremeyeceğini anladığında
ayakkabısının ucunda kalmıştı
son yaşam izleri

gözleri koyusunda kayboldu gecenin
gözleri yırtmak istercesine karanlıkları
bu kentin sokaklarında
son nefesini vermek için düştüğünde
geride beş yetim ve bir dul kadın bıraktığında
son hıçkırığıydı artık
bu kentin sokaklarında
ekimin son günü almıştı onu
bu kentin sokakları

yaklaşan artık zemheriydi biliyorum
ama dik durmalı
acımın yangınlarıyla üşümemeliydim
bu kentin sokaklarına yenilmemeli
ezilmemeli ve ezdirmemeliydim
ne zaman hıçkırmak istesem
onun son hıçkırığı
ne zaman düşer gibi olduysam
onun son düşüşü
geldi aklıma da diklendim inadına
içimde boğuldu çığlıklarım
içimde yoğruldu acılarım
alamasın diye beni benden
inadına çığlık oldum bu kentin sokaklarında