Çığlık Şiiri - Paşa Çeten

Barbarlık,orta çağın vahşetini kuşandı
Kökleri ateş,gövdesi kor,yaprakları alevden
Yarından kopardı,çocukları
Ölümden,oyuncak yaptı
Bedenimizde canlarımız,çırpınırken yaktı
Hediye edildi gözlerimiz,oyularak noale
Çan sesinde,mor gecenin lekesi

İşte böyle geçti,insan şeytanı
Vahşete kör bir medeniyet doğdu
Bir gün,kendini asar gecenin altında
Kalpleri mühürlü,sağır,dilsiz dünya
Çocuk olsam da ölsem,ölsem,ölsem…
Kuşların yuvası bozuldu,kelebekler vuruldu
Baharın tam ortasında

Zulmü müjdeledi,çan sesleri
Kurşunlar beynimizde,misafirken
Gün,tarih düşüyor ahret’e
Korkular yüzümüzde,kurumuş nehirler gibi
Üzerinde kurumuş onurlarımız

İnsanlığın vicdanını yedi yılan sokmuş
Akılları tıkamış,kabusun izleri
Güneşin izleri,gözyaşı döktü halimize
Kaderimize melekler heyecan serpti
Hüzün rüzgarları eser çepeçevre

Cinnet,alçaklığı kudurtan şöhretmiş
Çığlık denizinde,acılarımız hür
Kalbin,dalgalarından da kurtuluş var
Kelebeğin başında,mavi nur
Canlarımız,göçerken gökyüzünde
Çağrılır cennete,cennete,cennete…