Çığlığının Yankısı Şiiri - Kağan İşçen

çığlığının yankısı
şah damarımın üzerine çöken kabus
seni erteledim ve ömrüm bitti
bir daha hiç şiir yazmamak gibi ölmek
çileli bir gülüş öyküsü bu
sonbahara yakalanan bir göç öyküsü
ölüm pusuya yatmış
saatler kış uykusuna fit
tarihler hiç bir mevsimi atlamadan seni anmaktadır
bense asla hiçbir sonrası olamayacak
sonbahar yağmurunda üşümeyi özlüyorum bir tek
bir tek

çığlığının yankısı
kimbilir hangi ağacın son nefesi
yıl yıl çoğalması gençlik uğultularının anımsayışlarında
yitişli
düşler ülkesi yaratarak

anla artık
kalbim artık
senin için atmayacak
seni ben değil
değil palamatun mevsim geçişlerine direnmesi
seni artık
yalnız saatler uyandıracak
aydınlıktan ne koparsan kâr artık

çığlığının yankısı
gecenin eline düşmüş asi bir ıslık
gündüz tebessümlerine tav
ölmeyi göze almak utkusu

şarkılarımı dinledim
seni söyleyemesem de
kul hakkı bildim gözlerine bakmayı
baktığımla kalsam da
çığlığının yankısıyla uyandım her aşka
ağlamamak yalanın önünde tek engelimdi
belli ki ilk ve son yalanım olacak ölüm
çığlığının yankısıyla sonsuzlaşsam da

çığlığının yankısı
sakalları uzamış bir mahkumiyet
durup durup
koyu laci bir göğü özlemek
ve aşık olmanın buğulu suskusu
buharlaşıp sır olması tüm gerçeğin

gerçek sensin
sensin tek gerçek
menzilsiz kervanlara inat yollara koyulup
tereddütsüz adımlarla
yeryüzünün tüm kuşlarını geçerek
aradığım o son sığınak tortusu

çığlığının yankısı
sesinden bir dünya çizmek
gülüşünle örmek bir hayat anlayışını
ellerinden su içememek kaygısını
derinleştiren yoğunluğun izdüşümü
dudağımın kıyısındaki giz

ömrümü kendi sessizliğine uğurlayacak
o meçhul ezgi
sahipsiz çocuk

çığlığının yankısı
sanırım hiç bitmeyecek
her tınıda
her bakıştaki
tartışmasız göz hakkı
bitmeyecek o ela ışık
anla artık
adını her söylediğimde
kanayacak yaranın sızısı
tek gerekçesi aşk olan
o keskin karanlık

çığlığının yankısı