Çığ, Ateş, Uçurum!. Şiiri - Ekrem Çiçek

Çığ, ateş, UÇURUM!.. şeytan üçgeni!.

İşte BEŞER! İNSAN;
MUHTEŞEM VARLIK!,
KÜÇÜK KAİNAT!..
Hava, su, toprak yetmedi ona;
Bu ÜÇ EŞSİZ NİMETİ aştı
Kendi ŞEYTAN ÜÇGENİNİ kurdu,
Çıldırdı! Bedeninden taştı!.
Yerinden oynadı taş,
Dalından düştü yaprak!..

Uçurum, çığ, ateş oldu YURDU;
Kulunu satın aldı PARA
Ara ki; bulasın yer yüzünde,
Ya rabbi; YARATTIĞINI ara!..

Ezip geçiyordu, önüne çıkanı;
DÜNYANIN ZİRVESİ’nden koptu
Büyüyordu hiç durmadan,
Sanki ATEŞTEN BİR TOPTU!..

Sessiz bir ÇIĞLIK vardı;
KÖR BİR ÇIĞLIK!.
Korkudan ödü patlamış, uçuruma koşan!.
Donuna kadar soyulmuş,
Ülkesinin dibi oyulmuş,
Koyun yerine koyulmuş,
Yutan girdabı hiç görmemiş,
Bu TOPLUMA, AKIL-SIR ERMEMİŞ!..

Bir KIVILCIM sadece;
ALEV ALMIŞ ADALET
Hak, hukuk hiç sorma,
BOĞULMAYA hazır ol,
Kendini boşa yorma!..

Ülkesinin NEFESİNİ KESMİŞ;
ÇIĞ koparan bir SESMİŞ,
Kasırga gibi esmiş,
ALEV TOPU’na dönmüş sonra!..

Yanarken YAKMIŞ;
Ateşe vermiş ANA YURDUNU
Önüne geleni EZİP GEÇMİŞ,
Üzerine salmış, çakalını-kurdunu!..