Çığ Şiiri - Hatice Türkmen Yurtseven

~ÇIĞ -1992~

Gurbette başlamıştı bu hikâyenin başı
Helaldi içtiği süt her lokması her aşı
Mübarek suretinde muntazam gözü kaşı
Evlerine bir huzur bir güneş doğuverdi
Hüznü içten silerek kasveti boğuverdi

Hakan dendi adına güçlü kudretli olsun
İyi kötü ayırsın göğsü imanla dolsun
Askere uğurlandı Rabbim seni korusun
Gönlüne vatan aşkı coşkusu doluverdi
Veda anı son bakış dönüp de gülüverdi

Görmeç yaylalarının başı karlı dağları
İlmik ilmik boynuna kader ördü ağları
Kopardı sevdiğinden bağlanmayan bağları
Yaşanmamış hayaldi maziden siliverdi
Ellerinden yarını umudu çalıverdi

Çekildi üstlerine karla kaplı bir yorgan
Hiç kimse anlamadı neler oluyor o an
Koca dağ devrilmişti Gabar yamaçlarından
Beyaz bir ölüm geldi Görmeç'e dalıverdi
Vadesi dolanları dünyadan alıverdi

Altmışbeş askerimiz, otuz köyden yiten can
Ateş düştüğünü yeri yakıyordu an be an
Dualar arşa çıktı tek sığınak Yaradan
Şehitlik madalyası kütüğe çakıverdi
Şüheda mahlasıyla Mirac’a çıkıverdi

Ölüm nihai gerçek dört harften iki hece
Onbaşı Hakan'ı da alıverdi o gece
Çığ dediler adına bilinmedi hal nice
Haberi duyulunca yürekler deliverdi
Al bayrağa sarılı evine geliverdi

Yurdun dört bir yanında şehitlerin selası
Başımıza sardılar zalim terör belası
Annenin nazarında Yeşil gözlü balası
Dağ gibi babacığın öylece kalıverdi
Ruhuna erişecek dualar salıverdi

Dört kardeşten torunduk kan bağımdın varıma
Duyunca şehadetin ateş düştü bağrıma
Yazmak bana nasipmiş aktarmalı yarına
Kar altında tomurcuk kardelen oluverdi
Baharı göremeden Şubat'ta soluverdi.

...türkmenkızı...