Çığ Şiiri - Yıldırım Uzunöz

Çığ,
Çığlık çığlığa…
Önüne katarak umutları,
Saflığında beyazın,
Ağır ağır sürüklüyor bilinmezliğe…
Belki ölümcül bir son,
Beklide tohumu taptaze tomurcuklara uyandıran,
Yarın olarak,
Birden bire çıkıp gelen…

Çığlık,
Çığ çığlığa…
Umut yarına,
Belki azı yazana,
Çoğu okuyana…
Satır satır coşup gelen,
Çatısı yeni,duvarları gamsız,
Tam 24 m2

İşte çığlığım…
Malzemesi malum,
Bir tutam karanlık,
Üç beş vurdumduymaz lakırdısı.
Üstüne aşk,
Hasret,ayrılık,keder,acı…
Koy koyabildiğin kadar.
Birde bu şehir,
Ahh! Bu şehir…
Karıştır yaşamla.
Esir bıraktıkları,
Alıpta geri vermedikleriyle.
İşte sana altıya dört,
Eksik beyazlı,bilumum isli,
Alabildiğine mahpus,
Kapısız dört duvar…
Kapat şimdi gökyüzünü,
Kapak olsun planlı öğreticiliğin.
At içine kendini,
Sadece kendinle bırakarak,
Yaşa yaşayabildiğin kadar,
Biterken mum gözlerin…

Ve…
İşte fırsat!
Yeniledik ışığını mumun.
Memleket 1300 km,
Yollar kapalı,
Elektrik,
……………....
En az iki hafta…
Fırtınalaştı geçen birkaç gün,
Teller kopuk,
Direkler boyun eğmiş…
Telefon,
Dört büyük pil,
Ve,
Kullanılmış şebeke kontrolü…
Kuru erzak,
Ha tükendi ha tükenecek.

Oda,
Kapısı yok…
Dışarıda beyaz örtü,
Bulutsuzluk askıntı bu geceye.
Ayaz…
Soba…
Kendine yetmez.
Para-pul…
Bir karton sigarayı kurtarır.

Ucuza kapattık,
Pencereden sızan soğuğu.
Oysa ömrümüzden…
Bir haftayı aştı,
Habersiz 1300 dekiler.
Endişeler mutlak…

Ve,
Her şeye rağmen,
Karşı duvarın soğukluğuna inat,
Sımsıcak bir yüz,
Rüyalarını çiziyor.
O yüz işte…

Dostum,
Yüreği isli çocuk.
Ve kalemim,
Ve,
Bu şehrin
Barındıramayacağı her şey…
Daha ne ister yürek.
Birkaç mum,
Dört büyük pil…