Çift Beşer Şiiri - Kasım Kobakçı

Çift suret durur önümde, çift beşer,
Birisi, altın işlemeli kara kaftan kuşanmış,
Bir adımı sırça köşkün eşiğinde, öbürü sokak tozunu çiğniyor,
Öteki suret, yarısı ağarmış, yarısı kızıl kirli bıyığı,
Omzunda büzüş büzüş, keten kumaştan bir hırka,
Belinde ondan harap, uçları sıska, topuğundan yüksek şalvar..
Çift alem ferdi, çift zümre, çift ayrı yazgı,
Birisi ışıltılı, birisi şu kadar solgun.
Ya var olmak, hakça denk özgürce,
Ya da göçmek, böylesine garip, böylesine bitkin trajedi..
*
Bedenler bükülür, zamanın ağır yükü altında,
Biri ipek döşekte, nazikçe kıvrılır uykuya,
Ötekisi soğuk betonun üzerinde, gazete kağıdına sarılır,
Ruhlar da kıvrışır bazen, utanır halinden,
Ezilir bakışların ağırlığında, görünmez olmak istercesine.
Kumaş değil sadece, umutlar da buruşur avuçlarda.
*
Kıvrışan her satırda, okunur hayatın çetelesi,
Bir yüzde pürüzsüz maske, ütülü yalanlar,
Diğerinde derin vadiler, çatlamış hakikatler.
Eğilip bükülen omurgalar değil, vicdanlardır belki de,
Kıvrılıp köşesine çekilen adalet, sus pus olmuş.
Her kıvrım bir hikaye saklar, kimisi hazin kimisi mağrur.
*
Kağıt gibi buruşturulup atılmış, kenara sanki,
Kaderin cilvesiyle şekil almış, o yorgun beden.
Kıvrım kıvrım yollar gibi, uzar gider alnındaki çizgiler,
Varacağı yeri meçhul, çıkışı olmayan labirent.
Zengin sofrada peçete kıvrılır, yoksulda mide açlıktan,
Aynı fiil, bambaşka fail, bambaşka tesir.
*
Sonunda hepsi, bir toprağa kıvrışıp gidecek,
Ne o simli libas kalacak, ne o delik aba,
Tek bir çukurda eşitlenecek, o devasa farklar.
Kıvrıla kıvrıla yükselen duman gibi, uçacak ruhlar,
Geride sadece, bükülmüş boyunların gölgesi kalacak.
Ya doğrulmak dimdik semaya, ya da silinmek kıvrışarak ebediyen..