Çiçekler Ve Umutlar

Bir gölge düştü toprağa,
Ana mutlu, baba mutlu, gölge mutlu.
Ana vurdu gölgesini sırtına,
Elinde kazması ana önde baba önde,
Tuttular toprağın yolunu,
Vurdular kazmayı toprağa,
Bir daha bir daha,
Toprak yeşerene ekinler büyüyene dek...
Gölge büyüdü ekinlerle birlikte,
Eli kalem tuttu,
Yazdı ana baba diye.
Daha daha büyüdü gölge,
Sonra yazdı;
Özgürlük, eşitlik, kardeşlik diye...
Bir gün, güneşe kurşun attı, bilmem kim?
Gölge düştü güneşle birlikte,
Ana baba gölgeyi aradılar,
Gözler dolu dolu ağlamaklı,
Umutlarımız dediler, umutlarımız
Güneşe bağlı umutlarımız,
Dediler yarın yine güneş doğacak,
Belki yine bir kurşun atacak, bilmem kim?
Yine düşecek gölgesiyle birlikte güneş,
Yarın daha parlak doğmak için...
Güneşler gidecek, gölgeler düşecek
Umutlar gerçekleşecek,
Yarınki güneşlerde...

Mahmut Celal Özel