Çiçek Sevdası Şiiri - Ahmed Ömer Halat

'Suyun çıkmaya bile yeltenmdiği
Dik, sarp kayalarda filizlenen
Narin, kırılgan ve bir o kadar da onurlu ve kibirli
Ama eşi benzerine bulunamayacak
Bir çiçek sevdim ben.'

Çok istedim; onu alıp götürmeyi
Ve hayal ettim evimin baş köşesinde
En duru sularla büyütmeyi.
Gecenin kayalara vuran ayazı yerine
Sevgiyle ısıtılmış bir nefes vermeyi...
Sadece arzu ettim.
Tek isteğimse ondan,
Burnuma uyandığımda uykudan
Bir bukle vermesiydi kokusundan.
Bir de en sevdiğim rengi
Yani bizzat kendi halini
Yapraklarında göstermesiydi.
O gelecek diye hazırladım baş ucumdaki komidini
Temizledim ayrık otlarını onu kıskandığımdan, saksıdaki
Ve onun için arındırdım tüm kokulardan evimi
Güzel, çirkin ya da yapay veya doğal belki...
Henüz alamamışken daha baş ucuma
Görebilmek için ben gittim ona
O sarp kayaların arasına,
Gözlerimi kapatıp uzandım yanı başına.
Boynumu sıyırıp ona giden rüzgârların ardına
Aşkımı fısıldadım, duyurmadım...
Göremediğim gün çiçeğimi,
Rüzgâr daha bir sert esti yüzüme doğru
Ellerimi daha bir başka dondurdu
Yağmur ise daha çok acı vererek bitirdi yolculuğunu
Yanaklarımdan yere süzülürken.
Ertesi gün koşarak çıkardım yanına
Ve beklemek isterdim ta ki diğer gün doğumuna
Bir kez olsun tamam demedi, her defasında
Daha henüz gece bile olmadığında
'Git' dedi...
Söylemediğim ona tek şey
Onu ölesiye sevdiğimdi.
Zaten bir tek bunu söylemedim, söyleyemedim.
Sözleyemezdim de çünkü diğer sözlerden farklıydı
Bakışlarla söylenmeli ve bakışlarla anlaşılmalıydı.
Çok kez haykırdım göz bebeklerimle ama
Anlatabildim mi bilemem bunu ona.
Bildiğim tek şey,
Yine yağmurlu bir günde ona giderken
Gülümsemesiydi bir bahçivana toprağını eşeleyen.
Kim bilir, onu binlerce çiçeğinden biri mi yapacaktı?
Belki de kokusunu karmakarışık bir koku yumağına katacaktı.
Ama belli ki o bundan mutluydu
Gidemedim yanına sırf bu yüzden
Merhaba deyip uzanamadım yanına.
Yağar yağmurun selini içime akıttım
Ve sarp kayalara çarpa çarpa aşağıya vardım,
Su misali çıktığım yolu...
Kırılan kemiklerimden fazlaydı kalbimin kırıklığı
Kanayan ellerim, yüreğimin yanında koca bir hiçti.
Gönlümün yarası, vücudumda açılan tüm yaraları
İçine alıp gizleyebilirdi.
Sakat, yorgun, ağır yaralı ve herşeyden öte
Bırakıp kalbimi o yolun bittiği yerde
Hayatım bir kez daha yıkıldı eve döndüğümde.
Odam yapay ve çirkin bile olsa eskisi gibi kokmuyordu,
Kara topraktı saksım, yemyeşil ayrık otundan eser yoktu.
Ellerim bomboşken ve bir de hayatım düşmüşken boşluğa
Geriye kalan o küçük çiçeğin diktiği yüreğimin ortasına
Koca bir İNCİR AĞACIYDI...