Cezaevi Şiiri - Emre Seher

Cezaevinin önü; cezaevi ile uzaktan yakından alakası olmayan insanlar için sadece bir yolun ön tarafıdır.
Yazıya bu şekil girmeyi çok sevdiğim bir abimden öğrendim.
Kimse bilmez cezaevini,kimse anlamaz çekilen acıyı,günlerin haftaların özlemini 45 dakikalık bir telefon görüşmesi ile giderildiğini kimse bilmez,ay başında gelecek açık görüş günlerinde sırf kucaklaşmak için çekilen yolları çekmeyen bilmez.
O dört duvar arasında edilen,konuşulan her kelime bir hayat oyunu gibidir aslında,pişmanlıkları hataları her ne kadar pişman değilim desede bi yerden patlak verir konuşmalarında.
Eskileri yadeder hep,aklından çıkmayan.
Ulaan der ulaan şurdan bi çıkayım,başka birşey istemem.
Kim istemez ki?
Özgürlüğüne kavuşmayı,söylenir durur kendince.
Sayar aklına gelen isimleri tek tek anılarla bi nebzede olsa güleriz hep beraber.
Köşedeki sokak başında sabahlara kadar demlendiğimiz geceleri. Anlatır hep bana unutulmaz der o günler,ve yol alma vakti gelir gardiyan bağır koridordan görüş bitti diye. Ve kurulan hayaller yıkılır kapı kapanınca;
Ve siz hala ellerinizi ısıtacak olan bir battaniyenin hayalini düşünmekten bitap düşmüş haldeyiz. Bırakın sarılacak birisini, saracak bir sigaramız bile kalmadı.