Ceza Evimdesin Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Yoruldum, boğuyor beni yalnız aşk.
Acısı, sevgisi, belirsizlik...
Taşıyamıyorum, kalbimde ağrısı,
Yüreğimde yarası.

Düşünürüm günlerdir,
Tutuklu bulunan cezaevimdesin.
Bir iyileşme iyi hâlinde yok ki,
Belki özgür bırakırdım seni.

Her gece adını duyarım rüyamda,
Bir yankı gibi, susmaz kulağımda.
Sevda mıdır bu, yoksa ceza mı,
Çözemedim hâlâ bu kalbimdeki karmaşayı.

Kalemim yazmaz oldu sensizliğin dilini,
Her harf yanıyor, her kelime kırık.
Bir cümle bitmeden düşüyor elimden,
Belki de yazgım sensizliğe yazılmış.

Bir sokak lambası gibi yanarım sönmeden,
Her ışığım seni anlatır sessizce.
Baktığın yerlerdeyim hâlâ ben,
Ama sen başka bir yürekte şimdi gizlice.

Bir umut kaldı, ince bir çizgide,
Belki dönersin bir gün sessizce.
Kırık kalbim hâlâ bekliyor seni,
Yorgun ama inanmış bir sevgiyle.

Ve eğer duyarsan ismimi bir rüzgârda,
Bil ki o ben olacağım, geçerken yanında.
Yalnız aşk boğsa da beni her defasında,
Yine de sevdim seni, son nefesim kadar da.