Ceza Şiiri - Mehtap Tezcoşkun

Neydi o ses? ..
Söylemekten korktuğum yalnızlığın sesimiydi yoksa? ..
Acı bir çığlıktı duyduğum.
Böylesi yalnız mıydım ben,
bu muydu kalabalığın bedeli?
Bu yalnızlık çığlığımı olmalıydı? …

Tek başınalık,
öylece kalakalmışlık,
bir başınalık..
Her şeyin bittiğinin işaretimiydi bu çığlık.
Ve bu yükün üzerine bir başına kucaklamak mıydı,
koca bir geceyi.

Yıllardır saklamaya,
korumaya çalıştığım o yaraya dokundu yine kör bıçak.
O hep kanayan yarama..

Yine tükenmez gecelerde bir ses,
belki bir ışık,
belki sıcak bir gülümseme beklemek var zaman kavramlarımda.
Terk edilişlerimin teker teker aklıma düştüğü anlarımda…
giderken kapatılan,
ve bir daha hiç açılmayacak dediğim,
ama her seferinde aldanıp,
yine açtığım kapılarımda..
her kaybedişin ardından yeni bir ben aradığımda..
hep böyle zamanlar da,
korktuğumdu yalnızlığın çığlığı oysa..

Benim miydi bunca ceza,
bunca mahkumiyet…
bitmedi mi bunca zamandır,
zindanlarında maruz kaldığım işkencem.
Yok muydu mahkemelerinin affı? ..
kapılarımı bir bir üstüme kapatıp gidenlerin,
hiç mi suçu yoktu?
Yoksa onlarında mı cezaları bana yüklendi..?
yetmez miydi bu dört duvar arası karanlık?
Saatler daha kaç defa vuracaklar sonsuzluğun üstüne?
Yok mu bu kavramın bir anlamı,
yok mu be benim cezalarımın bir sonu? ..