Ceylan Şiiri - Mehmet Akif Ardıç

Bir hasret ağrısı, bir gâm bu akşam
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür
Çağırsa hayâlin, aynaya baksam
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Ne gece karanlık, ne yollar taşlı
Giriver göynüme âh kalem kaşlı
Yârinden ayrılmış, gözleri yaşlı
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Bu nâzenin kalp, bu titrek, bu ince...
Cefânın örneği, seni sevince.
Yanık türküler söyleyip her gece
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Gül, dalıyla güzel ah gül dalıyla
Süslesen mezarım âh gül dalıyla
Ezilmiş yüreği, yorgun halıyla
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

İncecik yaprağı tüle benzeyen
Var mı bir çiçek daha güle benzeyen
Benzi sararmış, küle benzeyen
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Bilmem ki nesin, hayâl mi, düş müsün
Donmuş mu dudağın, gülüm, üşümüş müsün
Gâm yollarından geçip de gün be gün
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Ağlasın bahçemde goncalar güller
Seni benden alıp ele verdiler
Sormayın alnımda neden çizgiler
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Kime ne bu derdi kendim seçtimse
Aşk pınarından ilk su içtimse
Mutlu sanırlar; oysa bilmez ki hiç kimse
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Aşkın bir zindan bende dört duvar
Ne yana baksam da hep hayâlin var
Sarar da rûhumu bu dinmez efkâr
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür

Unutulmaz yârin o kalem kaşları
Öpüşü, iç çekişi, ne göz yaşları
Penceremde yorgun ARDIÇ kuşları;
Yüzümde yaralı bir ceylan yürür.

2005