Ceviz Ağacı Şiiri - Yüksel Özbek 2

Hava durdun gök masmavi,
ansızın bir rüzgar çıktı,
salladı dalları yaprakları,
büyük bir sarsıntı ile yıkıldı tarihin tanığı,
koptu asırların zinciri,
duramadı ayakta yorgun bedeni,
yıkıldı ihtiyar ceviz ağacı

Genç gövdesine bir çakı darbesiyle,
ismini kazıdı belki dedemin dedesi,
toprağa diken belki bir karga,
belki Agop, belki Maria,
belki Osman, belki Fatma,
taşımış ismini asırlarca,
yem oldu yıllarca kuşa insana.

Ana şefkatiyle kavradı tuttu taşı toprağı,
yaprakları doyurdu hayvanı,
gölgesinde uyuttu insanı,
karşılıksız cömertçe sevgili gibi.

Gelin oturup soralım kendimize,
olabildikmi bir ceviz ağacı,
gönlümüzden sevebildikmi karşılıksız,
elimiz uzandımı, bir düşmüşü kaldırmaya,
sevebildikmi ceviz ağacı gibi toprağı,
sevebildikmi çıkarsız, riyasız
tanrının yarattığı insanı.

Olamadık bir ceviz ağacı,
çözemedik dünyaya geliş sırrını,
çözebilseydik,kanını içmezdik mazlumların,
çözebilseydik, seyretmezdik,
açlıktan can çekişenleri,
kuruş, kuruş satmazdık insanlığı.

Gelin dostlar,
olamadık mademki bir ceviz ağacı,
herbirimiz toprağa bir tohum ekelim,
dikili birer ceviz ağacımız olsun dünyada,
taşısın adımızı asırlara,
taşısın sevgimizi insanlara.

Ekim 2005