Cevapsız Mektuplar Şiiri - Güven Küçük

​Uzaklara bir yerlere yazıyorum bu mektubu, saatlerin sustuğu yerden,
Burada duvarlar konuşur bazen, gölgeler kovalar beni her köşeden.
Diyorlar ki iyileşirmiş insan, zamanla silinirmiş akıldan her bir leke,
Ama benim zihnimde bir saat var, yedi kırk dokuzda takılan o meşum an.
Doktorlar "halüsinasyon" der, "gerçek değil" diye bağırır, ama sen bilirsin,
Asıl delilik, o iki dakikada kopardığın kıyameti unutmak değil midir?

​Penceremden görünen ağaçlar, dallarında hep bir boşluk sallar,
Kendi kendime konuşurken yakalarım bazen, gülüşlerim duvarlara çarpar.
​"Sus artık, bu sesler senin zihninde" diye fısıldıyor beyaz önlükler,
Oysa kulaklarımdaki tek yankı; yedi kırk dokuzda kopan feryatlar.
Bir de sen varsın, o gri duvarlar ardında bile her gölgeye sinen suretin,
Bir delinin aklı karışıktır belki, ama o ihanetin saati zihninden silinir mi?

​İlaçlarım var, renk renk, her biri başka bir yalanı yutturur,,
"Uyutur, sakinleştirir, gerçekleri görmezden gelmeni sağlar" derler bana.
Ben ise her hap yuttuğumda, yedi kırk dokuzda can veren bir parçamı hatırlarım,
Gözümün önünden gitmez o mesaj, o iki dakika, o anlamsız sabahım.
Belki de haklıdırlar, belki ben gerçekten bu dünyadan kopmuşumdur,
Ama asıl kopuş, benim değil; senin o iki dakikada kopardığın bağ değil midir?

​Geceler burada uzar da uzar, her köşeden bir fısıltı duyarım,
Sessizliğin çığlıkları sarar ruhumu, ben de kendi içime saklanırım.
Bir zamanlar "evimiz" dediğin o dünya, şimdi beynimde bir mezarlıktır,
Gül bahçeleri kurduğumuz o yerde, şimdi sadece dikenli tel örgüler vardır.
Onlar "hastasın" der, ben ise "gerçeğin ta kendisiyim" diye fısıldarım,
Söyle sevgili; her sabah aynı dar ağacında can veren bu adama ben nasıl güveneyim?

Kağıdım bitiyor, kalemim yoruluyor ama ruhumdaki sızı hiç dinmiyor,
Bu mektup belki sana ulaşır, belki de duvarlar arasında kaybolur gidiyor.
Ben burada iyiyim, beyaz koridorlar yoldaşım, duvarlar sırdaşım oluyor,
Sadece o iki dakikalık kıyamet, her sabah beynimde yeniden kopuyor.
Zarfı kapatıyorum artık; ne bir umut, ne de senden gelecek bir haber bekliyorum,
Saat yedi kırk dokuz; bu mektup bitti, ben ise burada sonsuza dek kalıyorum.