Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
canımın içi derken yürek titreten samimiyeti görmek mümkün. tebrikler özgün çalışmanıza üstad. selam ve saygı ile.
Sayın ÇEŞTEPE değişik ve özgün yapıdaki dizeleriyle ,gizemli duygularını ortaya koymayı sürdürüyor.Bu dizeler için özgün önadını geçerli bulmaktayım.
Yarattığı duyumsamalarla okuru düşünceler ve düşler denizine daldırıyor.
Yaşamdan görüntüler vermekte ve bu görüntüleri şiirleştirmekte ustalığını konuşturan Değerli Kalem'i kutluyorum.
Erdemle.
kelebeğin yeniden kozaya dönüşüdür, asma yaprağında ilmek-ilmek örülmek
ve aynanın ön yüzünde bırakmaktır acıları, sırlar dünyasına sırlarla gizlenmek
yani sislerin içinde kayboluvermesiydi, üzerine ne şiirler yazılacak ufuk çizgisi
o gün çocuklar gibi şaşkın ve korkak, dönüp bakmıştın ya gözümün içine hani
artık hiç bir şey yazılamazmış gibi.
adına sen ne desen de, işte bunun adı ölümdür canımın içi...
Ne ayrılıkların adına nede ölümlerin ardına yazılanlarda yazılmamış gibi yok olur ayrııklar gibi.Sadece ayrılıklarda acı dolu depremi içinde yaşarsın görmesinler bilmesinler neler hisetiğini.Gönülden Kutlarım Sizi.Saygılarımla.Tam+10 Puan
'Aşk', 'Ayrılık' ve 'Ölüm'....Her sözlük, her ansiklopedi bir sürü tanımını verir bu sözcüklerin.Hepimiz, kendi bildiğimiz ve kulladığımız tanımıyla kullanırız bu sözcükleri.
Oysa, bir şiir ustası, ne kadar farklı, ne kadar şiirsel duyunsayabiliyor bu kavramları...
Teşekkürler Cevat Bey, size özgü dizeler için,
Saygı ve sevgimle efendim,
Ünal Beşkese
Aşk,ayrılık ve ölüm.Birincisi çok güzel bir duygu ama üçünü de yaşıyor insan istemese de.Kardeşimin güzel şiirini saygılarımla kutluyorum.MEHMET KINDAP
değerli üstad aşk, ayrılık ve ölüm üzerine yazılan bu dizelerdeki cevaplara her birimiz kim bilir ne kadar aradık...haytaın yaşanılası gerçeklerini...kalemnize yüreğinize sağlık.....
Aşk, ayrılık ve ölüm...her aşkta ayrılık, her ayrılıkta ölüm var ve yaşamımız bu üç keskin çizginin üzerinde şekilleniyor...
Hayatın kendisi gibi aşk'la başlayıp, kaçınılmaz sonla biten şiirinizi kutlarım sevgili Kaptan, 'cevaplar' çok sarsıcıydı...yüreğinize sağlık, saygılar...+10
Cevapları hislerle verilen sorular...
Sen ne dersen de canımın içi...
Bunun adı Aşk
Bunun adı Ayrılık
Bunun adı Ölüm
Çok güzeldi... Sarıp sarmalıyor şiir insanı ...
Yüreğine ve kaleminize sağlık ... Sayın Çeştepe
Saygılarımla +10 ant
Aşk, ayrılık ve ölüm; insana dair, yaşama dair olgular.
Yani şiire dair her şey.
Çeştepe, şiirli bir gözle görüp, şiirli ciğerlerle soluyor yaşamı.
Öyküsel bir anlatımla örüyor şiirinin kozasını.
Emeğine sağlık Sevgili Şair.
kelime kelime yaşattınız hocam kutluyorum saygım size
Bu şiir ile ilgili 83 tane yorum bulunmakta