Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sorumlu değilim, günahsızım bu gün.
Bıktım artık dünü yaşamaktan,
Hep başlamak yeni baştan.
Aydınlığı göremiyorum uzaklardan.
Kurtulamıyorum karanlıklardan.
Sevdiğim diye taptığım adam,
Utan! Utan!
Gün gelir hesabı sorulursa şayet,
Ne yaptığımı hatırlamıyorum ki dün.
Başımı dinlemek istiyorum birkac gün
Tebrikler
Saygılarımla
insanlar bir acıdan diğerine geçerken geçen zaman önceliklerden kopup gelenlerle şekillenir. çark olmuş duygularda emin olun ki hayatımızda olmayanlar teker teker elenir. o insanlar elendikçe gerçek hayatımızda olanlarada bir şekilde yol açılır. bunu bir tek yürek kabulenemez. zamana yayılan her acının üzri bir şekilde kaplanıp gider. ömür gibi yani her şeyiyle bizi yaşar hayat
yüreğinize sağlık dokunaklıydı...
tebrikler efenedim nefis dizlerdi kaleminiz daim olsun saygılaırmla
Canim yuregin kirik camlarda kalmis gibi caglamissin...sevgilerimleee...
Hüznün dehlizlerinde çırpınan bir yüreğin samimi ,duru bir dille damıttığı duygunun gri rengine boyandım eserinizle.
Tebrik ederim.
Başarınız daim olsun.Sevgimle.
Yüreği acımış şairemizin...ama güzel bir şiirde dökülmüş sayfasına.Çok beğenerek okudum.Tam puanımla birlikte sayfamda.Tebrikler.
Tebrik ederim, zevkle okudum tam puanımla kutluyor başarılar diliyorum.
Sorumlu değilim, günahsızım bu gün.
Bıktım artık dünü yaşamaktan,
Hep başlamak yeni baştan.
Aydınlığı göremiyorum uzaklardan.
Kurtulamıyorum karanlıklardan.
Sevdiğim diye taptığım adam,
Utan! Utan!
Gün gelir hesabı sorulursa şayet,
Ne yaptığımı hatırlamıyorum ki dün.
Başımı dinlemek istiyorum birkac gün.
beğeniyle okudum...sevgiler...saygılar....
Dünün acılarının bugün bize ne faydası var. İleriye bakmak lazım. Kutlarım.
Şiirlerinizle ilk defa buluştum, hepsine yorum yazma olanağım yok bağışlayın. Bu şiirinizi çok başarılı buldum. Çıkılmaz sokaklarda hayatı bırakmak yerine dik bir duruşla çıkılmazlara başkaldırmak temasını buldum içinde. Güzel bir anlatım. Güzel bir çalışma. Tebrik ediyorum. Reşat KARABAĞ
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta