Ceset Çukuru Şiiri - Efecan Kıymaz

Elim kolum bağlıyken,
Canlı düştüm ceset çukuruna
Ve çıkılmıyor bu ceset çukurundan,
Benim gibi düşenin vay haline...

Aslında her gün bir işkenceymiş,
Her günün en büyük günahınla gömülmek gibi.
Yüreğimizi her gün dağlamaya gelen insanlar var ya buraya,
Kapıdan girip, selam verip, elinde damgayla,
Orospu çocukları, veba doktorları,
Yüreğimizi kanatanlar onlarmış aslında.

Kimse beni anlamıyor...
Ruh halim, dinlediğim müzikler, şiirlerim, cehennemin dibi.
Ve biliyorum neden burada olduğumu,
Beni siz attınız buraya.
Benim ruhum bayılmıştı, öldü sandınız.

Bu sükunetim, bu eziyetim, beni tanımayan birine esrarlı gelir,
Ölülerin arasından sıyrılmak içimde uktedir.
Ruhun buraya atılmışsa, ölmek mi çaredir?

Beni tanımayan bilmez düşündüklerimi,
Düşüncelerim şiirlerimde, beni tanımak şiirlerimledir.
Oysa o kadar korkunç birisi haline geldim ki:

Küçük bir çocuk gözlerindeki ışıltıyla,
Beni bir bok sandığı o saf çocuksu heyecanıyla,
Ben de senin gibi şair olacağım derse bana,
''Çocuk sen hiç uyku faslında bile bir daha uyanmamak için dua ettin mi?''