Cesedi kokmuş Şiiri - Hüseyin Durmuş 3

Ne zaman çağırsam birkaç kişiyi,
Bana ayıracak zamanı yokmuş.
Oturup dinleyince erkek, dişiyi,
Gördüm ki onların derdi de çokmuş.

Alemin dertleri benden büyük mü?
Dertsiz yaşamak mı insanın hükmü?
Yani, şimdi insan, insana yük mü?
Bu kuruntuyu kim? Kalbine sokmuş.

Nefisler zirvede, arzular taşkın,
Ruhlar yozlaştıkça akıllar şaşkın.
Sofra başlarında oluşan aşkın,
Nefisleri çok aç, midesi tokmuş.

Genç iken bu haller olağan işler
Hayaller sınırsız toz pempe düşler.
Yaşlandıkça yalnız kalıyor eşler,
İşte o an kişi yaşamdan korkmuş.

İnsan toplumsal bir varlıktır denir,
Durmuş oğlu herkes bilsin istenir.
Kimisi de yalnız yaşam beğenir,
Yalnız ölenlerin cesedi kokmuş.