Çerçisi Saçlarının Şiiri - Kağan İşçen

kuşkusuzluğumu bağışla
evlerin kendi halindeliğine bakarak
seni unutmuyorum yolunda her şey
sokaklarım bomboş mu sanıyorsun
geceye saklanarak düşüyorum acıya
beni iç eden sarsıntıyla uykusuz
kurtar beni dünya bataklığından
kıskanmaktan gökle yerin birleştiği çizgiyi

ağustos akşamlarının ılıklığını unutmaksa
imkansızı istemek kadar tatlı ve başarısız
nefes aldığın müddetçe yeşerteceksin
şakayıklarımı
ağustos akşamlarının rahat ve geniş ılıklığıyla
umarsız
seni unutmuyorsam yolunda her şey
ayrılığımızla birleşerek yaşlandık genç kalarak
sevmeyi öğrendik
ansızlığı
yaşam kabalaştıkça ölerek inadına

çerçisiyim saçlarının
çiçek tarhları başımı döndürmez oldu artık
ayakta kalmak kadar kutsalsın masumane
anlamı anlamsızlaştıran tek anlam
sana gelmeye doyamıyorum
muhtacım gitmelerine bile

gül yaprağına benziyor avuçların
bırak ışısın göz kristallerim ellerinde
seni unutmayacaksam yolunda herşey
meyan kökü kokulu dökülüyorsun omuzlarına
hiçbir sonsuzluk tamamlayamazken bakışlarını
nasılsa ben fazlayım yüreğine
seni sevmeye doydum
açım sana ölmeye