Çerçeveler Şiiri - Tunay Özer

1.
yağmur yağacak galiba, içeri geçelim
cümlesindeki sadeliği düşün
yağmuru enlemesine geçen
kırmızı bisikleti bir de
fırtınada kalan ağaç gibi karıştı aklım
dönüp dolanırken şehirde
evsizlerin hayallerinden ev kurdum
içeriden bir ses:
neyzen’e uğramadan 20. yüzyıla giremezsin

2.
derindeki çakıl taşlarını çiğneyip yutmadan
sularında yüzmeye imkân yok, anladım
başkasına zeytin dalı, kendine içten usturalı
güzel havalar gibidir hatırası, paslanmaz dinç
evliyâ çelebi, eyüp sultan çiçekçilerini anlatıyor
gibi geniş ve aydınlık bir zaman

3.
rutinden düştü mü
kediler, yaşlılar ve çiçekler yoldaşı olur
ince, ağırkanlı şeyler
kalbinde taşıdığı kalmaz ardında
ve yitirince bir şeyi neden ellerine bakar insan
anlatır karanlıkta gözleri açık uyuyan ayna
etine dadanan ağaçkakan

4.
son sözler unutulmazlar
beyaz bir fona, boş arka plana yazıldıklarından
kendi görkemi içinde yalnız
bir konağa davet eder gibiler
duvarlarında gelecek zaman resimleri bulunan
sözlükte olmayanın çağrısı gibi fakat
puslar içinde uzaktan
bulmaya can atıyor onu
çerçevelerin içinde dönüp duran aklım