Çerçevedeki Resimle Büyümek

Ben doğduğumda sen gitmişsin baba. Sıcaklığını hissetmeden, sevgini yaşamadan sessiz sedasız istemeyerek bizi bırakmışsın.
Ama biliyorum ki elinde olsaydı bırakıp gitmezdin bizi. Biliyorum ki bir ömür boyu sarıp sarmalardın.

Daha çocuktum ben;

Hiç bir şeyin farkında değildim ama; anne sevgisinin, baba sevgisinin doruklarında yaşıyordum bir tek hatırladığım o.

O günleri pek hatırlayamıyorum bulanık pek net değil.Sımsıcak şefkatli kollarıyla beni sardığını düşlüyorum baba.Beni çok sevdiğini biliyordum.
Bende seni baba, bende seni çok seviyordum.

Yüce Tanrı’mın seni bizden aldığı gün annemin hıçkırıklarını hatırlıyorum. Her taraf insan seli. Herkes seni uğurlamaya gelmişti.
Ne olduğunu bilmez bir halde etrafıma bakınıyordum. Annem gibi bende ağlamaya başladım. Büyük ablamın getirip babamın resmini elime vermesiyle anladım ki sen YOKSUN. Sarıldım uzun süre resmine. Öptüm, öptüm kokladım…

Baş köşede duran, çerçevedeki resminle büyüdüm baba.Onunla yetinmek zorundaydım.Kaç geceler ağladım.Resmine sarılıp yattım.Kalbimdeki buruk hüzünlerle kaç defa iç çektim.Yastığıma sessiz, sessiz gözyaşlarımı döktüm…

Bir gün okul çıkışı arkadaşımı, babası almaya gelmişti. Baba! diye koştuğunda bende onunla birlikte koşmuştum’’ baba’’ diye kucağına. Sımsıkı sarılmıştım arkadaşımın babasının bacaklarına.

Kendime bir pay biçmek istemiştim baba.

Bekledim bazı geceler belki geri dönersin diye. Kaç geceler sabahladım pencere köşelerinde. Seni çook özlüyorum baba hemde çok.

Ben böyle büyüyorum işte. Giderken içime bıraktığın sevginle. Kokunu içime çeke,çeke.

Ayşe AKDOĞAN /01.05.2010/Mersin