Cennetine Kurbanım Şiiri - Bahattin Tonbul

Bensiz o dudakların,nasıl ıslanır dersin
Gözlerinden her düşen,damlalara kurbanım
Gökyüzünde bulutla,bensiz nasıl gezersin?
Toprağıma ten düştü,cennetine kurbanım

Bir daha yaşar isem,sevdiğimi incitmem
Ona bakan gözleri,yaşar iken terk etmem
Yari üzen her şeyi,bu alemde bekletmem
Toprağıma sen düştün,cennetine kurbanım

Karanlık gecelerin,sabahları geç olur
Yari bekleyenlerin,özlemleri güç olur
Hasret çeken gönüller,bu dünyada heç olur
Toprağıma sen düştün,cennetine kurbanım

Yaşattığın güzellik,yar bilirim özünde
Hiçte emsalin yoktu,inkar etmen sözünde
Taşıdığın özellik,durur hala gözümde
Toprağıma sen düştün,cennetine kurbanım

Sen gidince gölgende,hala durur yerinde
Gönlümü okşadığın,ellerinde serinde
Hayalini ederim,kokun durur terimde
Toprağıma sen düştün,ben o yare kurbanım

Yazdığım bu nameler,sevgin ile bir değil
Aşkımı anlatırken,sevmek inan zor değil
Hasret kalan tenimi,yalnız koymak hak değil
Toprağıma sen düştün,cennetine kurbanım

Bahattin’in bu sesi,rüzgar olup esmesin
Karanlıkta hayali,tek başına gezmesin
O yarin özlemini,sonsuza dek çekmesin
Toprağıma sen düştün,cennetine kurbanım
Bahattin Tonbul
1.2.2011