Cennetin Çocukları Şiiri - Yusuf Sarı 2

CENNETİN ÇOCUKLARI

Yağmalanmış ülkeler vardı gözlerinde,
Her baktığımda kurşuna dizilirdi içimdeki çocuklar.

Ruhunu satmamış insanlar umuttur,
Sırtlan sürülerine karşı,
Baykuş çığlıkları yükselirken,
Çöl sükûtunda,
Ebabiller irkiliyor,
Nazlı ve mağrur,
Silkiniyor vuran,
Her Ebrehe misketiyle…

Orta Doğu’nun,
Barut kokan uzun gecelerinde,
Anne ve çocuk,
Sokulur birbirlerinin uykularına…

Mayın döşenen,
Hülyalarına, rüyalarına…

Küresel sırtlanlardan kaçıyor,
Anne ve çocuk,
Orta Doğu’nun,
Barut kokan uzun gecelerinde…

Dicle’nin, Fırat’ın, Nil’in,
Beyaz köpüklerinden doğup,
Gönlümüzde asırlarca akan…

Kudüs’ün, Gazze’nin, Bağdat’ın, Halep’in, Şam’ın,
Yetim kalan çocukları,
Yüreğini sapanlarla atan,
Birer Ebabil’dir,
Karanlığın efendilerine karşı…

Adresini şaşmayan silahlara karşı,
Adresini şaşmayan dualarla,
Direniyor ümmetin yetim evlatları,
Her gün yeniden öpülüyor,
İsyan türküleri…

UNUTMA!
Yeryüzünün her karış coğrafyasında,
Ölen benim,
Öldürülen ben…